"Συζητήσεις για την ασφάλεια στα λεωφορεία με συνοδεία μπριζόλας και κρασιού. Όταν ο συνδικαλισμός γίνεται... μεζές."

Το να συζητάς υπηρεσιακά ή συνδικαλιστικά θέματα σε ταβέρνα ανάμεσα σε μπριζόλες και κρασί:

Υπονομεύει τη σοβαρότητα της συζήτησης. Όταν τα θέματα που τίθενται αφορούν την ασφάλεια εργαζομένων, τα δικαιώματα τους και τη δημόσια περιουσία, η εικόνα ενός γεύματος με αλκοόλ στέλνει λάθος μήνυμα.

Εκθέτει τον αγώνα. Ο κόσμος βλέπει εικόνες σαν αυτή και λέει εύλογα "αυτοί περνούν καλά, δεν μοιάζουν να παλεύουν για κάτι".

Δημιουργεί ερωτήματα διαφάνειας. Όταν δεν υπάρχει επίσημο, καταγεγραμμένο πλαίσιο συνάντησης (με πρακτικά, ατζέντα, απόφαση κ.λπ.), η αξιοπιστία του διαλόγου μειώνεται.

Η σωστή σειρά:

• Επίσημη συνάντηση σε κατάλληλο χώρο (γραφείο, αίθουσα συνεδριάσεων).
• Σαφής ατζέντα και πρακτικά.
• Ακολούθως, αν υπάρχει διάθεση, φιλικό γεύμα — για ενίσχυση σχέσεων, όχι για λήψη αποφάσεων.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρχει ανθρώπινη διάσταση ή συναδελφικότητα σε έναν αγώνα. Αλλά όταν διακυβεύονται κρίσιμα ζητήματα, ο επαγγελματισμός προηγείται.

Η σοβαρότητα δεν σερβίρεται με κρασί και μεζέ

Όταν στο τραπέζι βρίσκονται κρίσιμα ζητήματα όπως η ασφάλεια των επιβατών, η προστασία του προσωπικού και η δημόσια περιουσία, τότε η επιλογή του χώρου και του τρόπου της συζήτησης έχει σημασία.

Συναντήσεις "εργασιακού χαρακτήρα" σε ταβέρνες, με γεμάτα πιάτα και ποτήρια, υπονομεύουν όχι μόνο το περιεχόμενο του διαλόγου αλλά και την αξιοπιστία του συνδικαλιστικού λόγου. Δεν είναι θέμα ύφους  είναι θέμα ουσίας και σεβασμού προς τον ρόλο μας και τους ανθρώπους που εκπροσωπούμε.

🔹 Οι εργαζόμενοι δεν ζητούν φωτογραφίες με υπουργούς.
🔹 Ζητούν δεσμεύσεις, λύσεις και πραγματικά αποτελέσματα.
🔹 Αυτά όμως δεν κατακτώνται ανάμεσα σε τσουγκρίσματα και πηρούνια.

Ο συνδικαλισμός οφείλει να κρατά θεσμικό χαρακτήρα και να εμπνέει εμπιστοσύνη. Αν χαθεί η σοβαρότητα, χάνεται και η δύναμη του λόγου μας.

🗣️ Ας επιστρέψουμε στον ρόλο μας με υπευθυνότητα.

Οι αγώνες δίνονται στο πεδίο, όχι στο πιάτο.

Οι συνδικαλιστικοί αγώνες κερδίζονται με σχέδιο, σοβαρότητα και θεσμική ευθύνη — όχι με μπριζόλες και κρασί.

Η εικόνα μιας «εργασιακής συνάντησης» σε ταβέρνα, με φαγητό και ποτό, τη στιγμή που συζητούνται κρίσιμα ζητήματα όπως η ασφάλεια του επιβατικού κοινού και των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ακυρώνει το νόημα του διαλόγου. Υπονομεύει την αξιοπιστία τόσο του αιτήματος όσο και των προσώπων που το εκφράζουν.

• Ο συνδικαλισμός δεν είναι κοινωνική εκτόνωση, ούτε πρόσχημα για δημόσιες σχέσεις. Οφείλει να στέκεται απέναντι στην εξουσία με σοβαρότητα, συνέπεια και διαφάνεια.
• Οι συναντήσεις με κυβερνητικούς αξιωματούχους δεν είναι «φιλικές». Είναι θεσμικές, με ατζέντα, πρακτικά και λογοδοσία προς τους εργαζόμενους.

Όταν συγχέουμε τον ρόλο του εκπροσώπου με τον ρόλο του οικοδεσπότη, όταν η εικόνα μοιάζει περισσότερο με παρέα παρά με διαπραγμάτευση, τότε χάνεται το κύρος του αγώνα.

Οι εργαζόμενοι περιμένουν λύσεις — όχι φωτογραφίες.